کامبیز صادقی

دسترسی به دارایی مالی برای بنگاه‌های کوچک و متوسط بسیار دشوار است و نهادهای مالی و قانونی نقش مهمی در رابطه با این محدودیت بازی می‌کنند.

منابع سرمایه‌ای برای آن‌ها شامل:

·       درآمد تقسیم‌نشده، پذیره‌نویسی داخلی

·       بانک‌ها

·       فروش سهام، دارایی خالص

·       اعتبار تجاری، کارت اعتباری، توسعه پذیره‌نویسی، اجاره‌داری

·       سهم شرکت از دارایی خارجی

حدود 1/4 بنگاه‌های کوچک بیش از 10% منابع مالی خود را از اعتبارات تجاری به دست می‌آورند. حدود 40% آن‌ها سهم کسانی از بانک‌های تجاری محلی به دست می‌آورند. در واقع بنگاه‌های کوچک و متوسط از دارایی خارجی به‌خصوص دارایی بانک استفاده کمتری می‌کنند. این بنگاه‌ها بیشتر از همه از پشتیبانی حق مالکیت برحسب دستیابی به منابع رسمی دارایی‌های خارجی به‌خصوص دارایی بانک سود می‌برند.

منابع داخلی تأمین مالی:

سود انباشته: در مراحل تأمین مالی نظیر مرحله جوانی، رشد یا بلوغ. شرکت‌ها می‌توانند از منابع داخلی سود انباشته برای تأمین مالی استفاده کنند؛ که یکی از کم‌هزینه‌ترین منابع تأمین مالی است.

عاملیت حساب‌های دریافتی و کارت‌های اعتباری: یک کسب‌وکار کوچک می‌تواند حساب‌های دریافتی خود را یکجا به یک عامل بفروشد.

اجاره به‌جای تملیک یا اجاره (لیزینگ)

منابع تأمین مالی ازطریق بدهی و قرض

شامل مبالغی است که مالکان استقراض کرده و باید به همراه بهره آن را بازپرداخت کنند. اگرچه به کارآفرین این امکان را می‌دهد که مالکیت کامل شرکت را در اختیار بگیرد اما او باید بدهی ایجادشده در ترازنامه را تعهد کند. هزینه‌های تأمین مالی ازطریق استقراض اغلب پایین‌تر از تأمین مالی ازطریق سهام بوده است. چنین شخصی به‌سرعت با دامنه گسترده‌ای از گزینه‌های اعتباری روبرو می‌شود. ازجمله:

بانک‌های تجاری و وام‌های کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت: مالکین کسب‌وکار بانک‌ها را به‌عنوان اولین قرض دهندگان در نظر دارند. بانک‌ها اغلب محافظه‌کارانه عمل می‌کنند و ترجیح می‌دهند که وام‌ها را به شرکت‌های در حال فعالیت اعطا کنند نه نوپای با ریسک بالا. وام‌های کوتاه‌مدت که برای کمتر از یک سال در نظر گرفته‌شده‌اند، رایج‌ترین نوع وام‌های اعطاشده به بنگاه‌های کوچک و متوسط‌اند.

خط‌های اعتباری و اعتبارات اسنادی: یک خط اعتباری به‌منظور حفظ جریان نقدی مثبت، وجوه کوتاه‌مدتی را به شرکت ارائه می‌کند. سپس هنگامی‌که شرکت توانست مبالغ موردنظر را به دست آورد، این وام بازپرداخت می‌گردد. مزیت این راه آن است که تازمانی که وجوه باز پس گرفته نشود، بهره‌ای به آن تعلق نمی‌گیرد و هنگام نیاز به جریان نقد این خط فوراً در دسترس قرار می‌گیرد.

اعتبار تجاری و عرضه‌کنندگان تجهیزات: فروشندگان و عرضه‌کنندگان معمولاً مواد اولیه و قطعات شرکت‌ها را به مدت 30 تا 90 روز یا بیشتر با نرخ بهره معین تأمین مالی می‌کنند. بیشتر فروشندگان تجهیزات با ارائه تسهیلات خرید، مالکان کسب‌وکارها را تشویق می‌کنند تا تجهیزات موردنیازشان رات از آنان خریداری کنند. این روش تا حدود زیادی مشابه اعتبار تجاری است.

مؤسسات مالی و اعتباری و شرکت‌های بیمه: تخصص مؤسسات وام و پس‌انداز در ارائه وام‌هایی برای دارائی‌های واقعی است. در یک وام نوعی تجاری یا صنعتی، مؤسسات وام و پس‌انداز تا 80% از ارزش دارایی را با برنامه زمانی بازپرداخت تا 30 سال قرض خواهند داد. در دیگر کشورها برای کارآفرینان، شرکت‌های بیمه عمر می‌توانند منبع مهم دستیابی به سرمایه کسب‌وکار تلقی شوند که شامل وام‌های بیمه‌نامه‌ای و وام‌های رهنی هستند. وام‌های بیمه‌نامه‌ای بر پایه مبالغی تعیین‌شده‌اند که ازطریق حق بیمه پرداخت می‌شوند.

اتحادیه‌های اعتباری و عرضه‌های خصوصی: اتحادیه‌های اعتباری که تحت مالکیت اعضای خود قرار دارند، شناخته‌شده‌ترین مؤسسات برای ارائه وام‌های مصرفی و خودرو به شمار می‌روند. باوجوداین اکنون بسیاری از آنان خواهان آن هستند که وجوهی را برای راه‌اندازی کسب‌وکارها به اعضای خود قرض دهند. یک کارآفرین جهت واجد شرایط شدن برای دریافت وام، باید به عضویت آن اتحادیه اعتباری دربیاید. عرضه خصوصی فرایندی است که طی آن شرکت برای استقراض و صدور اسناد تعهدآور تنها به معدودی از وام‌دهندگان - معمولاً شرکت‌های بیمه یا صندوق‌های بازنشستگی - روی می‌آورد و استقراض ازطریق انتشار عام اوراق انجام نمی‌گیرد. بدهی عرضه خصوصی پیوندی است میان یک وام معمولی و اوراق قرضه، چراکه به‌صورت ذاتی یک اوراق قرضه به شمارمی رود اما شرایط آن مانند وام به نیازهای فردی قرض گیرنده بستگی دارد.

کمک‌های دولتی: در بسیاری از کشورها، دولت‌ها تسهیلات لازم را با نرخ‌های بهره پایین یا بازپرداخت بلندمدت اعطا می‌کند.

منابع خصوصی تأمین مالی

منابع شخصی

دوستان و بستگان

منابع تأمین مالی ازطریق سرمایه و سهام:

بسیاری از صاحب‌نظران توصیه می‌کنند که برای شرکت‌ها یا دست‌کم شرکت‌های با پتانسیل رشد بالا، سرمایه‌های ریسکی متعهد و صبور که بازدهی آن پس از موفقیت شرکت پرداخت می‌شود، مناسب‌ترین انتخاب خواهد بود. در تأمین مالی ازطریق سرمایه، سرمایه‌گذار مالک شرکت می‌‌‌شود و ضمن اینکه ریسک تقسیم می‌شود، عایدات آن هم تقسیم می‌شود. این نوع تأمین مالی شامل موارد زیر است:

فرشتگان کسب‌وکار: یعنی آن دسته از سرمایه‌گذارانی که سرمایه اولیه شرکت‌های پرریسک که در مرحله آغازین خود قرار دارند را فراهم می‌سازد.

شرکا: می‌توان برای گسترش سرمایه به انتخاب شریک پرداخت. دو نوع اصلی از شرکا وجود دارند: 1 - شرکای کلی یا عمومی که شخصاً مسئول کل بدهی کسب‌وکار می‌شوند. 2 - شرکای محدود که مسئولیت محدود آن‌ها داراییشان را از ادعای اعتباردهندگان و بستانکاران شرکت محفوظ نگه می‌دارد.

شرکت‌های سهامی بزرگ: هدف از این سرمایه‌گذاری‌ها بیشتر پیگیری اهداف راهبردی شرکت است نه منافع مالی آن.

شرکت‌های سرمایه‌گذاری مخاطره پذیر: شرکت‌های خصوصی و سودطلبی هستند که سرمایه خود را در فعالیت‌های پرریسک و نوپا قرار می‌دهند. بازدهی ناشی از سود سرمایه آن با ریسک مازاد و غیر نقدینه بودن (توان نقدینه شدن پایین) سرمایه‌گذاری همراه است که نمی‌تواند در طول مدت تعهد به کسب‌وکار آزادانه مورد مبادله قرار گیرد.